How it ends

Twee dansers staan op het speelveld. Ze hebben ieder een duidelijk doel voor ogen, maar de weg ernaartoe is gevuld met obstakels, zowel fysiek als mentaal. Een aangrijpende voorstelling over de noodzaak van flexibiliteit, doorzettingsvermogen en samenwerking. 

De dansers krijgen in How it ends niet alleen met elkaar te maken, maar ook met een decor vol levensgrote dominostenen. Hiermee brengt de Nederlands-Servische choreograaf Jelena Kostić de spontaniteit en de grilligheid van het leven naar de dansvloer. In de meest letterlijke zin van het woord werpen de blokken, met hun onvoorspelbare gedrag, obstakels op.

Voor de danstaal liet Jelena zich inspireren door free running, een genre binnen de urban dance waarin de dansers zich verhouden tot verschillende obstakels en omgevingselementen. 

"De voorstelling is een ode aan de spelende mens." - Theaterkrant

Nagesprek + filmvertoning
Na de dansvoorstelling gaat Jelena in gesprek met voormalig profvoetballer Godwin Falix. Hij werkt nu zelf als trainer en coach, met als motto 'Als speler kreeg ik niet de hulp die ik nodig had om de top te bereiken. Ik gebruik mijn wrok daarover om het maximale uit anderen te halen.' Hoe is hij omgegaan met tegenslagen en teleurstellingen? Waarin schuilt succes? Wat zijn de lessen die hij zijn pupillen meegeeft? 

Vervolgens wordt de korte film My own worst enemy, die Jelena onlangs maakte met regisseur Harrie Verbeek, vertoond. Waar How it ends de mens toont in relatie tot de ander, zoomt My own worst enemy in op de blokkades die we vooral voor onszelf opwerpen.