Trut

Het is 2050. Nederland is grotendeels overstroomd. Alleen Venlo bleef droog en wordt uitgeroepen tot nieuwe hoofdstad. De Hollanders trekken zuidwaarts, inclusief hun matchabars, start-ups en podcasts. Maar ook hier zwelt de Maas. Het water kruipt. De dreiging is echt.

Als de politiek blijft vergaderen en het volk feest alsof de wereld niet brandt, grijpt één vrouw in: Trut. Ze redt de stad met niets dan haar moed en een handvol BH’s. Haar daad wordt gevierd als heldhaftig. Ze wordt gekroond tot president. Tot redder van het nieuwe vaderland.

Maar hoe vier je een overwinning als je voelt dat dit pas het begin is van nog veel meer ellende?

In de zijkamer van een overwinningsfeest zit Trut met haar twee raadgevers: Athena, de godin van de strategie, en Aphrodite, de godin van het hart en het verlangen. Samen blikken ze terug, maken ze plannen, botsen ze over waarheid en tactiek. Terwijl de muziek beneden doordreunt, worstelt Trut met de vraag: wat betekent het om macht te hebben in een wereld die weigert te veranderen? Langzaam wordt duidelijk: haar echte vijand is niet het water, maar het collectieve verlangen om weg te kijken. De drang om alles te verzachten, te vergeten, te vieren, terwijl de wereld op breken staat.

Zoals Cassandra alles zag en niet geloofd werd.
Zoals Jean d’Arc vocht en verbrand werd.
Zoals Gertruid Bolwater verworden is tot standbeeld.

Vrouwen die de waarheid spreken, worden nog altijd teruggeduwd met één woord: hysterisch.

Trut is een muzikale, theatrale ode aan de ongewenste waarzegsters van deze tijd. Een ritueel voor vrouwen die weigeren hun intuïtie weg te lachen. Een schreeuw van binnenuit, in de taal van strijd, poëzie en popmuziek.