WijkJury Breda

Rowena
Hoi Rowena hier! Ik ben 29 winters jong, geboren en getogen in het mooie Breda. In het dagelijkse leven ben ik taxichauffeur gecombineerd met manusje van alles binnen hetzelfde bedrijf. Sidenote: voor deze baan heb ik nog een tijdje vrijwilligerswerk gedaan in het Chassé Theater Breda. In mijn vrije tijd ben ik graag bezig met muziek en gezelligheid. Uit mezelf ben ik niet snel een theaterbezoeker dus dit leek mij een goede kans om mijn horizon te verbreden. Ik laat me gewoon verassen!

Monica
Ik ben Monica en Breda is sinds mijn echtscheiding mijn nieuwe thuis. Ik ben gaan wonen in de wijk waar mijn jongste broer woont met zijn gezin van drie jonge volwassenen die, net als ik, gaan beginnen met een nieuw eigen leven maken. In het verleden heeft het theater voor mij een grote rol gespeeld. Als kind waren het eerst de musical-films met Fred Astaire en Judy Garland. Daardoor wilde ik zelf werken in deze wereld en heb daarom, na de middelbare school, vijf jaar in London gewoond om maar dichter bij het theater te zijn. Het is geweldig om via de WijkJury weer gestimuleerd te worden naar voorstellingen te gaan kijken. Daarnaast is het gesprek met de andere juryleden zo boeiend en krijgt het theater weer de rol die voor mij zo belangrijk is; tegelijkertijd even ontsnappen maar ook dieper ingaan en zin geven aan de realiteit om ons heen.

Mahmoud
Ik ben Mahmoud, 52 jaar oud. Ik ben geboren in Irak en woon al 6 jaar in Breda. Mijn begeleider vertelde mij over de WijkJury en vroeg of ik wilde meedoen. Ik vond het interessant om mee te doen omdat ik kunst en cultuur altijd leuk vind.         

Galina
Ik ben Galina. Ik kom uit Oekraïne en woon 17 jaar in Nederland. Mijn beroep was civil ingenieur en in Oekraïne werkte ik 20 jaar als ingenieur. Maar hier is er een andere visie op mijn beroep, daardoor werkte ik in Nederland als voedingassistent in een verpleeghuis en kantinemedewerker in een bedrijfsrestaurant. Nu werk ik als vrijwillige barmedewerker en gastvrouw bij Stichting Tientjes. Ik houd ervan om met mensen om te gaan en werk met plezier in de sociale sfeer. Ik ben actief en heb veel hobby’s. Ik vind tuinieren heel leuk. Elke week fiets ik met een groep, volg yoga en schilderles. Ik ben lid van een lees- en kookclub. Ik houd van kunst en cultuur en ga graag naar musea en exposities tijdens mijn stedentrips.

Sacha
Ik ben Sacha, 49 jaar en heb twee te gekke dochters van 21 en bijna 23 jaar. Ik ben geboren in Oosterhout en toen ik 1 was naar Teteringen verhuisd. Na wat omzwervingen nu alweer wat jaren in Breda, in een wijk vlak bij het centrum. Ik doe vrijwilligerswerk bij de Stichting Tientjes en volg allerlei cursussen, workshops en trainingen omtrent herstel, persoonlijke ontwikkeling en ervaringsdeskundigheid. Twee jaar geleden was het tijd om uit m’n comfortzone te komen en het onbekende aan te gaan. Op dit moment volg ik de WRAP-cursus en de opleiding NLP practitioner. Ik vind het heel erg fijn om weer de verbinding met mezelf en anderen te ontdekken en aan te gaan. Het is voor mij dan ook één groot avontuur om deel uit te maken van de WijkJury, er gebeurt iets magisch in het theater. Een voorstelling doet van alles met me, en ik kijk er ook erg naar uit om ons samen hierin te mogen verdiepen en kijken wat er gebeurt.

Jens
Mijn naam is Jens van Breemen, 42 jaar en ik woon sinds twee jaar in Breda samen met mijn dochter, ons katje en ons hondje. In mijn vrije tijd speel ik piano, lees graag kunsthistorische literatuur en verdiep mij in de Franse taal en cultuur. Als vrijwilliger werk ik bij Stichting Tientjes op de boekhouding en administratie en voor verzorgingstehuis Elizabeth speel ik voor de bewoners piano.  

Cristina
Ik ben Cristina, 42 jaar en woon sinds 2011 in Breda. Mijn hele leven werk ik al met mensen. Ik doe ook veel vrijwilligerswerk van jongs af aan. Ik hou van kunst, cultuur, hou van zingen en dansen, en ontmoet graag interessante mensen, mensen die me inspireren. Ik denk dat het deelnemen aan de Wijkjury een geweldige kans is om mensen uit verschillende culturen en achtergronden te ontmoeten en het geeft mij ook de mogelijkheid om mijn horizon te verbreden en zo bewuster te worden van de verschillen in mensen. Door verschillende voorstellingen te zien, hoop ik mij zo te kunnen verdiepen in de cultuur en haar diversiteit.

Peter Paul
Ik, Peter Paul, geboren op 17-12-1972 te Nieuw Vossemeer doe aan amateurtoneel en ben muzikant. Ik vind het geweldig om plaats te mogen nemen in de WijkJury

De laatste voorstelling en eindelijk waren we helemaal compleet! En wat een afsluiter was de voorstelling Looking for Habibi van Dood Paard.

Sacha: Ik voelde me meteen meegenomen, betrokken, verbonden en passend  

Cristina: Ik voelde als een deel van hun groep, alsof ik heb deelgenomen in samen denken en analyseren van de vragen

Monica: Een avond over liefde, binnenkomen, passen bij, flirten en ergens thuiszijn.

Rowena: Bijzonder hoe een minimalistisch decor en 5 spelers een compleet beeld geven van hoe weinig we eigenlijk stil staan bij onze kern.

Galina: Ze speelden verschillende tinten liefde, begeleid door prachtige muziek, stemmen en liedjes.

Op zaterdag 21 mei bezocht de WijkJury de voorstelling Nacht in Breda van Het Zuidelijk Toneel. Een voorstelling waarin de ontmoeting centraal staat en waarin een rol was weggelegd voor een aantal lokale spelers.

Mahmoud: Een geweldige avond met een sociaal toneelstuk

Jens: Ik heb erg genoten van de choreografische passages en de interactie met het publiek. Een mooie voorstelling

Cristina: Minder mijn ding. Het was chaotisch en langdradig

Peter Paul: Een echt verhaal of duidelijkheid is mij ontschoten. Vind het wel tof om zo ook te kunnen zien wat er mogelijk is en dat het doen het belangrijkste is.

Sacha: Erg leuk om de verschillende personen te 'ontmoeten'. De verbinding met het publiek was ook mooi, tussendoor gelachen om de personages. Ikzelf werd wat onrustig van sommige gedeeltes en handelingen. Heel leuk opgezet en grappig om een kennis/maat van me te zien spelen.

Op vrijdag 6 mei bezochten de WijkJuryleden het internationaal succesvolle en bekroonde toneelstuk Gif. Een bitterzoete ode aan verlies met Stefan de Walle en Carine Crutzen.

Mahmoud: Prachtige voorstelling met grote acteur (Stefan de Walle). Ik heb het gevoel van emotie en verdriet gezien van vrouwen en mannen. Dat is geweldig.

Sacha: Ik vond het een aangrijpende voorstelling, heel realistisch ook. Eerst hun kind verloren, toen zichzelf en daarna elkaar. Ik voelde ook echt de emoties, heel goed neergezet. De ruzies vond ik niet prettig daar ik begaan was met alle twee. Heel goed gespeeld door Carine en Stefan die ons meenamen in de herontmoeting tussen deze twee, die op hun eigen manier in het leven leren omgaan met groot verlies. Misschien dat dit is wat er is, het nu.

Jens: Het was een hele mooie en verrassende voorstelling die voor veel mensen herkenbaar is/kan zijn. Carine en Stefan hebben dit zeer goed uitgevoerd en de emoties dusdanig goed kunnen uitdrukken, dat je er in mee werd gezogen. Als doorgewinterde acteur heeft hij zijn rol magnifiek weten over te brengen. Top!

Ruth: Top voorstelling. Dit toont de kracht van theater.

Galina: Gif is een prachtige kamervoorstelling waarin twee acteurs zijn betrokken, Stefan de Walle en Carine Crutzen. Ze brachten perfect alle emoties over van een liefdevol stel dat al lang uit elkaar was vanwege het verlies van hun zoon.  Dit is pijn en wrok, jaloezie en zorg voor elkaar en een flits van liefde, veel humor en verdriet.

Donderdag 21 april waren de Wijkjuryleden uit Breda bij de prachtige voorstelling Slachthuis vijf van Theater Rotterdam in Chassé Theater. De juryleden hebben erg genoten van de voorstelling en hebben dan ook heel enthousiast nagesproken met acteurs Jip van den Dool en Bram Suijker!

Ruth: Een afschuwelijk thema, maar met humor is de boodschap duidelijk gemaakt. De jonge, idealistische generatie tegenover de oudere generatie die de oorlog heeft meegemaakt.

Galina: Fantastisch voorstelling. Een zwaar onderwerp over de oorlog, maar veel humor en positief. Geweldig acteerwerk en een interessant decorontwerp, vooral de enorme opblaasbare baby.

Rowena: Een aaneenschakeling van verhalen uit het verleden, heden en toekomst. 3 personages vullen het toneel in een baken van licht. Ik vond het een mooie vertolking van ervaringen uit WOII. Er treffend met wat er nu allemaal speelt in de wereld. Het maakt niet uit of je nou wel of niet hebt moeten vechten. De oorlog meemaken vanuit welke positie dan ook, zal zijn sporen nalaten. Zo gaat dat...

Sacha: Het boeide me enorm vanaf het begin tot het eind. Ik zat op het puntje van mijn stoel! Prachtig gespeeld, licht, verhaal, decor en gewoon het feit dat we bewust zijn. Geweldige voorstelling, zo gaat dat!

Monica: Slachthuis Vijf is niet meteen een reclametekst voor een gezellig avondje theater. En toch is Theater Rotterdam er in geslaagd de verschrikking en het absurdisme van het menselijke bestaan, een boeddhistische laag van poëzie, berusting en zelfs humor te geven. Een aanslag op alle zintuigen die verbijstert en ontroerd en blijft nasidderen.

Alleen al vanwege de visuele beleving en het vakmanschap is dit een voorstelling om niet te missen. Hopen dat er een registratie komt van de theatervoorstelling zodat het verhaal en de vertolking een wat langer leven gegund wordt. 

Peter Paul: Geweldig hoe hoofdpersonage en bijrollen naadloos in elkaar blijven lopen. Het hoofdpersonage loopt soms tegen het schizofrene aan, maar blijft toch altijd te volgen, zo gaat dat. Ongelofelijke combinatie van licht en tekst die elkaar zeker ook voeden en ondanks dat ze maar met z’n drieën waren hebben ze toch constant het hele podium weten te vullen met zeer aangename bewegingen en zijn, zo gaat dat.

Op woensdag 13 april kwam WijkJury Breda weer bij elkaar. Dit keer bezocht de jury de voorstelling Witch Hunt van Nite (Noord Nederlands Toneel & Club Guy and Roni). Na afloop was er een heel leuk nagesprek met dansers Igor en Angela.

Sacha: Ik moest er in het begin een beetje inkomen. Er gebeurde van alles: prachtige dans, prachtige muziek en op het einde viel alles als een puzzel in elkaar. Erg mooi decor. Ik vond het een hele bijzondere voorstelling met een mooi verhaal, heel krachtig.

Galina: Interessant mysterie voorstelling, met mooie muziek, kinderliedjes en prachtige dansen. Heksenjachten die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden in de late Middeleeuwen. Spannend verhaal over Esther die op zoek gaat naar haar geboortegrond, haar moeder en naar haar geschiedenis. Maar helaas was het moeilijk om de essentie van dit verhaal en enkele details te begrijpen. De spraak van de mannelijke stem van de acteur was niet altijd duidelijk en begrijpelijk.

Monica: De voorstelling raakte me niet en ik werd niet meegevoerd in het verhaal.

Cristina: Krachtige dans, krachtige muziek! De decor was heel simpel, maar heel erg bijzonder! Het mix van Engels en Nederlands vond ik heel erg mooi. Maar de subtitels waren hoog en dus moeilijk te lezen. Het einde was mind blowing! Echt mooi en gevarieerd ensemble.

Mahmoud: Mooi voorstelling met veel bewegen, mooi lichten en ook mooi muziek dat ik genoten van. Dat was ook leuk met twee talen (Nederlands en Engels) van verschillende nationaleit.

Rowena: In het begin was het voor mij goed te volgen. Dat werd later minder omdat ik een beetje overprikkeld raakte van wat er allemaal gebeurd. De combinatie van live muziek, ondertiteling, licht en dan het stuk zelf, was op enig moment vrij heftig. Het decor vond ik erg bijzonder gemaakt, af en toe twijfelde ik of ik de lantaarns nou zag bewegen of niet.

Er werd meteen een luchtige toon gezet door Willem de hond. Vond ik best grappig. De combinatie van Nederlands en Engels sloot naadloos op elkaar aan. Altijd +punten voor de live gespeelde muziek.

Donderdag 23 maart bezocht de WijkJury de voorstelling Songs for no one van theatermaker Nastaran Razawik Khorasani.

Galina: Het is een indrukwekkende voorstelling. Nastaran vond een interessante oplossing voor het ensceneren van de voorstelling. Via telefoontjes communiceert ze met twee kinderen uit Iran. Kinderen praten over de dictatuur van het regime en dromen van vrijheid in Nederland. Daarnaast zingt en danst de getalenteerde Nastaran op oude nationale muziek. En we zien hoe groot het contrast is tussen het leven in regime Iran en een geëmancipeerde Iraanse vrouw in Nederland.

Sacha: Heel bijzonder. En respect voor Nastaran hoe ze het voor elkaar kreeg me zo verbonden te laten voelen met 2 kinderen zo ver weg in een land met deze dictatuur. Ik werd er weer op gewezen hoe dankbaar ik mag zijn in vrijheid te leven. Erg mooie, indrukwekkende voorstelling. Bedankt hiervoor Nastaran!

Kristina: Nastaran, Ik ben geen fan van One (wo)man show, maar met je idee, spel en acteerwerk, je hebt me vanaf het eerste moment geraakt.

Na afloop was er nog een heel fijn nagesprek met Nastaran, waarin de WijkJury meer te weten is gekomen over hoe de voorstelling qua inhoud en vorm tot stand is gekomen. Maar ook het leven in Iran vroeger en nu.

We mochten weer! En we gingen weer! Op zaterdag 19 februari, een dag later dan gepland door storm Eunice, ging WijkJury Breda naar Cliënt E. Busken. Een indrukwekkende monoloog van Gijs Scholten van Aschat, met prachtige muziek van Jip van den Dool.

Ruth: Indrukwekkend spel van de acteur en mooie muziek over zo'n gevoelig onderwerp.

Jens:  Ontroerend, meeslepend en intens. Mooi realistisch uitgevoerd met intense muzikale ondersteuning met hier en daar een vleugje humor. 

Sacha: Prachtig hoe taal en muziek samen zijn gekomen in deze monoloog van Gijs Scholten van Aschat en muzikant Jip van den Dool. De 3 A's: Alcoholisme, aderverkalking en Alzheimer, echt de waanzin ervaren…was het werkelijkheid, een herinnering of een droom? Ik kreeg zelf zin in een sigaret, terwijl ik al bijna 2,5 jaar gestopt ben met roken. De krankzinnigheid van verslaving ook hierin meegenomen. Alles heel knap neergezet.

Galina: Het was een mooie voorstelling met muziek. De drie A’s werden duidelijk overgebracht, zowel de belevenissen en gevoelens van de patiënt ten opzichte van het verplegend personeel en anderen bewoners op de afdeling. Het was een boeiende en verrassende voorstelling.

Rowena: Een prachtige vertolking van wat eigenlijk de dagelijkse realiteit is. Wanneer een persoon op leeftijd, ietwat onverzorgd en verward wordt behandeld. Weggestopt op een afdeling bij 'gelijkgestemden'. Langzaam alles afnemen wat iemand een individu maakte. Dat je als persoon zo ver weg staat van de realiteit en toch zo dichtbij staat, is lastig te beseffen. Een mooie belichaming van wat Alzheimer kan veroorzaken.

Mahmoud: Een groot artiest en een modernist van muziek. De tekst is fictie uit de realiteit en realistisch uit de fictie.

Dinsdag 9 november bezocht WijkJury Breda de voorstelling Granm’ma van Wensley Piqué. In deze intieme poppenvoorstelling verbeeldt hij de laatste dagen van zijn oma. Het idee hiervoor ontstond toen hij haar voor het eerst sinds lange tijd bezocht in Paramaribo. “Van het beeld uit mijn jeugd - een Hof van Eden met fruitbomen en een mooi huis - bleek weinig over. Mijn oma woonde alleen in een vervallen huisje. Maar haar levenslust was ze niet kwijt. Energiek begon ze aan elke nieuwe dag.”

Peter Paul: Het was moeilijk om er in te komen. Het begon wat langdradig. Eenmaal meegezogen in de voorstelling werd het steeds meer voelbaar en duidelijk. Chapeau, zeer sterk!

Sacha: Ik vond het heel bijzonder hoe Wensley met zijn liefde voor z’n oma en kosmische energie de pop en de setting zo levensecht en voelbaar kon maken. Wat een kunst, prachtig!

Jens: Een ontroerende voorstelling, recht uit het hart uitgevoerd door deze prachtige acteur. Een verhaal gebaseerd op eigen ervaring met zijn oma, meeslepend en innemend!

Rowena: Prachtige, kwetsbare voorstelling. Hoe een pop zonder tekst en uitleg tot leven is gekomen, was erg bijzonder om te ervaren. Herkenbaar vanuit mijn relatie tot mijn eigen oma. Had het niet willen missen. Mooi mens, mooie voorstelling!

Galina: Een mooie voorstelling met de prachtige pop, waarin de talentvolle theatermaker Wensley Piqué met grote liefde de laatste dagen van zijn eenzame grootmoeder speelt. Het is een rustige, duidelijke en sfeervolle voorstelling.

Op vrijdag 22 oktober bezocht WijkJury Breda de voorstelling Het eind van het begin van het einde, een coproductie van Theater Artemis, Het Zuidelijk Toneel en hetpaleis.

Deze familievoorstelling start waar normaal alle anderen eindigen: acteurs naar huis en alle spullen in de vrachtwagen. Klaar om door te rijden naar het volgende theater. Maar wat als er ondertussen helemaal geen theaters meer zijn? Het eind van het begin van het einde probeert als voorstelling wanhopig nog iets voor te stellen. Misschien is het allerlaatste verhaal nog te redden of is er zelfs een weg terug.

Mahmoud: Een prachtige voorstelling waarin je veel woorden en zinnen zag. De acteurs maakten een nieuwe theater op het podium. Ook was er wind, druppels, water en muziek met Westerse en Aziatische invloeden.

Cristina: Ik vond het raar en langdradig

Sacha: Van achter naar voren brilliant!

Galina: Aan het eind van de voorstelling Het eind van het begin van het einde voelde ik me triest en verdrietig, ze raakte me diep. Het was raar om te zien dat acteurs letterlijk achteruit spelen. Het lijkt als een oud filmpje van achter naar voren draaien. Het papier springt uit de vuilnisbak naar de medewerkers, de toneeltapijten rollen vanzelf, de koffie gaat vanuit de glazen terug het koffieapparaat in. De acteurs spelen prachtig, ze lopen hele voorstelling achteruit en de technische oplossingen waren interessant, soms spannend, soms grappig. 

Over enkele honderd jaar weet men niet wat dat was. De regisseur Jetse Batelaan voorspelde een toekomst zonder theater, zonder publiek. Zonder publiek  geen theater en dat is triest. Maar ik hoop dat het theater en kunst voor altijd zal leven. Dan worden mensen gelukkigen en het geeft voldoening.

Jens: Het eind van het begin van het einde is een uiterst meeslepende voorstelling die je op het puntje van je stoel laat zitten van het begin tot einde met hier en daar een vleugje kinderlijke humor. Een gelaagde verhaallijn met verwijzing naar de wereldwijde klimaatverandering, hoe de wereld in de toekomst eruit zou kunnen zien en all time kinderhelden zoals Donald Duck, Pikachu  en Spiderman, die zelfs de kinderen op een intrigerende wijze meevoert naar het einde van het begin van het einde. De voorbij zwevende letters waren creatief bedacht en ook nog eens in zeer begrijpelijke kindertaal. Tot slot was de climax fenomenaal in uitvoering met een super muzikale ondersteuning waarvan ik écht zwaar genoten heb... Kortom, een top voorstelling!!!

Donderdag 23 september bezocht WijkJury Breda haar eerste voorstelling, namelijk Syzygy van Jakop Ahlbom Company. Een muzikale, intieme en associatieve voorstelling gespeeld door vier vrouwelijke performers. Een vierluik met als uitgangspunt identiteit.

Galina: Syzygy is een erg mooie voorstelling. Intens, dynamisch, vol verrassingen en onvoorspelbaar. De voorstelling is veelzijdig, soms tragisch of lyrisch, soms humoristisch en ironisch met  vloeiende dansen en mooie muziek.

Kristina: Ik vond mezelf in elk personage, veranderend: mooi, lelijk, dwaas, verfijnd, gelukkig, gebroken en worstelend, worstelend zoals iedereen, zoals alle vrouwen die uiteindelijk één worden.

Rowena: Na de voorstelling was ik zeker nog wel eventjes flabbergasted. Enerzijds komt er van alles in me op, anderzijds kan ik niet op de juiste woorden komen. Veel ruimte voor eigen associaties met de beelden die je toegeworpen worden. Erg vrij, maar toch ook weer intiem. Waarin de speelsters letterlijk en figuurlijk alles van zichzelf laten zien.

Sacha: Verrassend/ diep/emotioneel waanzinnig/intens/prachtig en raakte alle zijden van mijn ziel, echt heel gaaf! 

Monica: Syzygy is als een reis van de buitenkant naar binnen waarbij het verwonderlijk is dat de theatermaker Jakop Ahlblom, een man is die een avondvullend programma maakt van een vrouwenwereld waarin eigenlijk de man buiten spel staat.